هامون.. .

 

ای خسرو خوبان نظری سوی گدا كن رحمی به من خسته‌دل بی سروپا كن

.

.

آزمودم عقل دوراندیش را بعد از این دیوانه سازم خویش را

.

.

.

مرا تو بی‌سببی نیستی..   براستی صلت كدام قصیده‌ای ای غزل؟

.

.

.

.

منم آری منم

كه از اینگونه تلخ میگریم

كه اینك زایش من از پس دردی چهل ساله

در نگرانی این نیمروز تفته

در دامان تو كه اطمینان است و پذیرش است

كه نوازش و بخشش است

در نگرانی این لحظه یاس

كه سایه‌ها دراز می‌شوند

و شب با قدم‌های كوتاه

دره را می‌انبازد

+ نوشته شده در  جمعه سی و یکم شهریور ۱۳۹۶ساعت 1:1  توسط 14  |